افسرده ز صدمه و بلايم، اي كاش تو را نديده بودم

پامال بلا و ماجرايم، اي كاش تو را نديده بودم

در سينة تنگِ پُرشرارم هر لحظه فزون شود غم تو

در بندِ غمِ تو مبتلايم، اي كاش تو را نديده بودم

رفتي و ز رفتن تو ريزد هر لحظه سرشكِ خون ز ديده

دلخسته و زارو بينوايم، اي كاش تو را نديده بودم

رفتي تو ز ديده‌ام وليكن در خاطر و جان مكان گرفتي

بر من بنگر كه جان فدايم، اي كاش تو را نديده بودم

زد شعله به خرمنِ وجودم آن شعله عشقِ خانمانسوز

بنگر به رخِ چو كهربايم، اي كاش تو را نديده بودم

از دستِ غمِ تو بي‌امانم، در ناله و شيون و فغانم

شد نغمه عشقِ دل‌نوايم، اي كاش تو را نديده بودم

افسانه عمرِ من تو باشي كاين قصه نواي آسماني است

مشهورِ جهان بود وَفايم، اي كاش تو را نديده بودم

صابر ز فراق تو غمين است افسرده‌ و بي‌دل و حزين است

گويد ز غمت شكسته‌ پايم، اي كاش تو را نديده بودم

ز بس‌که درد کشیــدم به درد خــو کردم به دل شکایت از آن یارِ فتنه‌جـو کردم زمامِ عمر مرا دستِ عشق سخت گرفت به کـــوی عشقِ بُتِ گلعـــذار رو کردم به هــر کجا که نهادم قـدم ز شــورِ جنون تو را در عالمِ احساس، جستجو کردم تو آرزوی منی ای عــزیـــزِ مصــــرِ وجـــود وصــالِ روی تــو را، هـــر دم آرزو کردم نکـــوخصـــال و نکـــوحـال و نیک‌کردارم به کوی باده‌کشان خویش را نکو کردم به نام و ننگ و هوس پا زدم ز سرمستی به راه عشـــقِ رُخـت تـــرکِ آرزو کردم زمــانه

شهریار کشور جان بود زین‌العابدین رهنمای راه ایمان بود زین‌العابدین *** زین‌العباد حضرت سجاد شاه دین نامش علی و پادشه کشور دل است *** حضرت سجاد زین‌العابدین پرده‌دار کعبه‌ی صدق و یقین لطف بی‌حد داشت بهر مُسلمین آن امام نامدار بی‌قرین در عبادت در سخاوت پُرعطا گوهر بحر ولای کبریا

بگذشت عمر و زندگیم در هوای عشق باشم همیشه غمزده و مبتلای عشق در شرق و غرب سیر نمودم به چشم دل جائی نبود چون وطن دلگشای عشق آوای دلنواز طبیعت رسد به گوش دارد بشارتی ز نوای خدای عشق آواز عشق در همه عالم بود بلند جاوید و زنده هر که شود جان فدای عشق مرغ سحر که نغمه مستانه می‌زند دارد به سر هوای گل دلربای عشق شاهان و شاعران و حکیمان و عارفان باشند خاکسار و فقیر و گدای عشق بنهاده است حضرت جبرئیل از ازل سر را بر آستانه دولتسرای عشق ختم پیمبران و رسل مظهر خدای